KÖKLERDEN GÖKLERE

   Bir ağaç olası geliyor insanın bazen. Kök salmak toprağının en derinine. Gölgesinde barındırmak diğer tüm canlıları. Zaman zaman meyve vermek, faydalandırmak. Bu şekilde dengenin bir parçası olmak.

    Kök salarak, sağlamlaşarak, sağlamlaştırmak hem köklerini hem toprağını. Köklerin aracılığıyla sunmak tüm fikirlerini hem toprağa hem yapraklarının umarsızca ulaşmaya çalıştığı gökyüzüne. Tüm aydınlığın yanında minik bir ışık da olsa senden süzülen bir ışık daha katmak aydınlığın ve karanlığın amansızca düğümlendiği hayata. 

    Karanlığın karartılmış nice yüzlerini elinden ne kadar geliyorsa aydınlatmaya çalışmak bazen boş bir çaba şeklinde düşünülebilir. Fakat hayır inanın ki boş değildir. Dallarınızdan sunduğunuz küçük bir çiçek dahi baharın müjdecisi olabilir. İnsan denen, çelik dünya zincirinin bir parçası olan varlık, toprağından güç almazsa kökü olmayan çürük bir ağaç gibi devrilir. Ne çiçek açabilir ne meyve verebilir. Ne de gökyüzüne ulaşmaya çalışan asi dalları olabilir. 

    Değerlenmek için, aydınlatmak için denge kuralım. Kök salarak gökyüzüne doğru uzayalım. Her gelenin bir öncekinden güzel olduğu nice baharlar müjdeleyelim.